Το βαθύτερο πρόβλημα με την εκπαίδευση Πηγή: Protagon.gr

Τα νέα προγράμματα σπουδών στα σχολεία μοιάζουν με το προκεχωρημένο φυλάκιο εξουσίας ενός τύπου σκέψης που παράγεται στα πανεπιστήμια. Ενας εκφοβιστικός μηχανισμός που φροντίζει η ύλη να είναι πάρα πολύ μεγάλη ώστε να τρέχει ασθμαίνοντας ο μαθητής να την καλύψει –και αδυνατώντας να το πετύχει, να καταφεύγει στις έτοιμες απαντήσεις

Πηγή: Protagon.gr

Σε μια ταινία του 1966, τον «Φόβο» του Μανουσάκη, περιγράφονται ποια είναι τα σχήματα που κυβερνούν την ψυχή ενός νεαρού, του Αγγελου, τον οποίο υποδύεται ο Αγγελος Βλάχος: η παράδοση που τον πνίγει, η οικογένεια που τον συνθλίβει και η «γραμμικότητα» του κάμπου που τον ισοπεδώνει. Η ταινία ήταν η τελευταία του Μανουσάκη –έκτοτε δεν γύρισε άλλη– γιατί αποκαλύπτοντας ποιο στοιχείο φωλιάζει σε μια εθνική ψυχή, δείχνοντας με τρόπο απαράμιλλα πρωτοποριακό τον φόβο και τους μηχανισμούς εξουσίας, κατέστη αυτόματα ένας παρίας.

Εννιά χρόνια μετά, στα 1975, ένας άλλος αποσυνάγωγος της διανόησης, ο Γεράσιμος Κακλαμάνης (1940-2003), ταλαιπωρημένος από τις παθογένειες της νεοελληνικής πραγματικότητας, στο βιβλίο του «Ανάλυση της νεοελληνικής αστικής ιδεολογίας» περιέγραψε με κλινική ακρίβεια, απαράμιλλη οξύνοια και σοκαριστική αιχμηρότητα το σχήμα του φόβου που κυβερνά την ψυχή της ελληνικής εκπαίδευσης. Το σύστημα εξουσίας, λέει, ελέγχει τη νεότερη γενιά μέσα από τον εξής απλό φοβικό μηχανισμό: φροντίζει η ύλη να είναι πάρα πολύ μεγάλη, μαξιμαλιστική, για να τρέχει ασθμαίνοντας ο μαθητής να την καλύψει. Αδυνατώντας να το πετύχει, καταφεύγει στις έτοιμες απαντήσεις, στα λυσάρια, στον αναμηρυκασμό, στη φροντιστηριοποίηση της σκέψης. Ευρισκόμενος σε μια συνεχή σύγχυση λόγω του μαξιμαλισμού της ύλης, ολοκληρώνει στη σχολική εκπαίδευση, το πρώτο στάδιο του εξανδραποδισμού του.

Οταν πάει στο Πανεπιστήμιο, ο πρωτοετής βλέπει ότι η γνώση της δευτεροβάθμιας τού είναι άχρηστη, έχει άλλα να διαβάσει, αυτά που ο ex cathedra καθηγητής λέει και ορίζει ως επιστήμη, χωρίς όμως να πείθεται. Ετσι, λέει ο Κακλαμάνης, ο φοιτητής ανέχεται τον καθηγητή, ο καθηγητής τον φοιτητή με δόλωμα το πτυχίο και την αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Σε αυτή την τετραετή ή πενταετή πορεία, ο εξανδραποδισμός του νέου ολοκληρώνεται με τη διαμόρφωση μιας μυθολογικής ψυχής που «μπορεί να απορροφήσει οτιδήποτε», εφόσον το «ειδέναι» που σημαίνει «ερωτώ» απαιτεί χρόνο και βίωμα.

Διαβάστε εδώ όλο το άρθρο

Πηγή: Protagon.gr